Per groepjes van acht, verspreid over twee zalen, gingen we ons voorbereiden. Op de bokscoaching van Berend Oosterhuis. Die uitgenodigd was door Veronique prins voor haar event. Dat plaatsvond op 27 tot 29 september 2019 in Ermelo.

Met een gemêleerd en hartelijk gezelschap liep ik naar de andere zaal. Waar wij ons vervolgens rechts achterin settelde. Het geroezemoes en gelach van de andere deelnemers in de zaal werd steeds luider. Tot het moment dat de helpende trainer ons om onze aandacht vroeg.

Hebben jullie enig idee wat jullie gaan doen? Sprak hij door de microfoon.

Uhm Boksen? Ja heel goed, zei hij glimlachend. Maar jullie gaan niet zomaar boksen. Jullie gaan al boksend ervaren in hoeverre jij nu iedere dag de dingen doet vanuit jouw ideaal. En wat je daarin tegenhoudt.  Alles wat bij je opkomt bij het laatste, dat boks je van je af.

Helder? Ja zeiden we.
Oké. Dan leg ik jullie nu uit hoe de oefening werkt.

Per ronde heb je de vechter en de verdediger. Beiden hebben twee personen achter zich staan. Als steun en toeverlaat. Bij de eerste zoemer, starten jullie met een minuut boksen. Om vervolgens bij de tweede zoemer te stoppen. Je spreekt dan kort je ervaring door met de groep.

Zo gezegd, zo gedaan. Op mijn beurt voor het boksen, koos ik de twee personen als steun en toeverlaat. De verdedigster stapte vrijwillig naar voren. Ik bokste voor een minuut er heerlijk op los. En na afloop sprak ik mijn beleving door. 

Het was een mooie ervaring. Alleen mijn grote doorbraak zou nog volgen….

Om precies te zijn, op het moment dat Kamal, de enige man in onze groep, naar voren schoof als bokser. Voor ik het wist, zei ik laat mij maar de verdedigster zijn.

Ken je dat moment dat je denkt, WAAAT! HEB IK DAT ECHT HARDOP GEZEGD? Dat had ik toen.

En niet alleen dat. Tegen kamal zei ik ook je hoeft je niet in te houden. Terwijl ik van binnen dacht oh als hij zich maar een beetje inhoudt.

De hulptrainer kwam nog polsen, weet je het zeker? Zal ik het anders doen?
Nee ik wist het zeker. Wel vond ik het een fijn idee dat hij me hielp met de bokszak/kussen vasthouden. En daar ben ik hem en de twee personen voor de rugdekking, achteraf enorm dankbaar voor.

Want de minuut duurde errrrg lang.

Half schuilend achter de bokszak, proberen de klappen op te vangen, was de beleving. Waarin een moment was, dat ik niet goed genoeg dekking zocht, en een rechtse directe stoot net niet vol in het gezicht kreeg. Gelukkig was daar de hulptrainer, die net op tijd de kussen goed kreeg.

Bij de zoemer maakte mijn hart een sprongetje. Deels omdat ik het had overleefd. Maar deels ook door het mooie inzicht dat ik op deed. Het gaat in het leven niet om het vechten. Maar om het vermogen van incasseren. Zodat je vertrouwen steeds sterker wordt. Zo sterk als een rots.

Maakt jouw hart ook een sprongetje bij deze woorden? Wil jij ontdekken hoe je een vertrouwen bouwt zo sterk als een rots? Dan nodig ik je van harte uit voor een gratis persoonlijk gesprek. Waarin je zonder slag of stoot, op een fijne manier er alle moois over ontdekt. Vraag daarvoor hier jouw gratis persoonlijke uitnodiging aan. 

Met liefdevolle groet,

FatimaZohra