Faat we gaan daarin. Het was mijn achtjarige neefje Maahir die wees
naar de Crush’s Coaster. Op het eerste gezicht een redelijk rustige achtbaan in Disneyland Parijs.
Twee keer daarvoor hadden we een poging gedaan om erin te gaan. De eerste keer keerden we terug bij drie meter voor de ingang. En de tweede keer bij één meter.
Dan is het nu makkelijk om te zeggen dat Maahir degene was die steeds terug wilde.
Maar diep van binnen was ik hem dankbaar. Ik ben namelijk geen held met achtbanen.
De derde dag zei hij kordaat we gaan er nu wel in!
Zo gezegd, zo gedaan. We passeerden de ingang. Zover waren we nog niet eerder gekomen. Met anderhalf meter afstand op degene voor ons schoven we steeds een stuk dichterbij de attractie. Maahir deed het fantastisch. En ik moet je eerlijk bekennen: ik voelde me rustig.
Na een half uur begon Maahir een beetje zenuwachtig te worden. Hij zei: ik ben bang. Snap ik schat. Je mag bang zijn, maar je hoeft niet bang te zijn. Ik ben bij je. Sprak ik hem geruststellend toe. Hij vond de moed en bleef doorlopen. Maar zijn gezicht trok steeds bleker weg.
Vijf minuten later zei hij met glazige ogen: Ik wil naar mijn Mama. Ik wil terug.
Een weg terug was er niet. De corona maatregelen weerhielden dit. Er was maar één ding dat ik kon doen. Hem voorbereiden om sterker te worden dan de angst.
Ik zakte door mijn knieën om beter oogcontact te maken.
Daarna zei ik:Maahir we weten niet precies hoe de achtbaan zal zijn. Maar ik beloof je dat ik ervoor je ben. Samen gaan we er doorheen en het gaat ons lukken. Wij kunnen dit.
Allah is met ons en wij zijn door hem beschermd.
En het werkte..
Na ja tot het moment dat we daadwerkelijk in de karretjes zaten. En we in het donker met hoge snelheid bochten en hoogtes beklommen. Maahir kneep me in mijn handen en riep met bevende stem: FAAT.
Ik ben bij je, ik ben bij je riep ik. Ondertussen ademde ik diep naar de plekken waar ik de angst het meeste voelde en vroeg Allah deze te doen verminderen. Het hielp me er doorheen.
Toen was daar het moment. De karretjes kwamen tot stilstand. Pfff zucht van verlichting. Maahir keek me aan met twinkeling in zijn ogen. Dat was keistoer zei hij.
Jij bent kei stoer zei ik. Het is je gelukt en ik ben supertrots op je. Met opgeheven hoofd liep hij naar de uitgang. Dat had hij toch mooi geflikt 🙂
En ik voelde me krachtig dan ooit. Want..
De krachtige vrouw is niet zij die nooit bang is- maar zij die met haar angst om kan gaan
Ben jij net als Maahir iemand die doorzet ook als het moeilijk wordt? Maar vind je het fijn om iemand aan je zijde te hebben die je erdoor heen helpt?
Dan ontvang ik je met alle liefde in mijn praktijk voor een gratis groeigesprek