Haastig en met grote stappen liep ik door de gang. Mijn schoudertas bungelde half open langs mijn zij. Met één hand probeerde ik de autosleutels van een val te redden. En de andere hand gebruikte ik om Michael te wenken de deur van de vergaderzaal nog even open te houden.
Pfff… het lukte me net op tijd binnen te raken.
Ik plofte neer in de fluwelen rode bankjes. De zachtheid ervan masseerde mijn rug en ik voelde de maandagochtend rush spanning wegebben.
Terwijl de woorden van de eerste spreker langzaam mijn oren bereikten, voelde ik een tik op mijn linker bovenarm. Het was een collega van een andere divisie. Zachtjes fluisterde ze me toe: ’’We moeten praten’’
Ik knikte instemmend en een uurtje later voerden we onder het genot van dampende koffie en thee het gesprek. Ze viel met de deur in huis.
Het voorstel dat ik je nu doe, is een kans uit duizenden. Een nieuwe baan. Waarin je leiderschap helemaal tot zijn recht komt. Alle vrijheid het zo in te richten als voor jou fijn is. Daarbij somde ze nog een rijtje met voordelen.
En eerlijk? Ik was al helemaal aan het wegdromen.
Dat mijn gevoel mij de woorden ‘’If it Sounds Too Good to Be True, it Probably Is’’ ingaf, negeerde ik.
Drie weken later vervulde ik de nieuwe functie. Maar oh wat kwam ik mezelf daarin tegen. De vertrouwende rust waarmee ik begon, veranderde al heel snel in opgejaagde angst. Ik zat gevangen in een gedachtestroom die mij volledig had overgenomen. De dagen denderde bij opstaan al meteen over me heen. Opeens zag ik mezelf als een benauwde, nerveuze, verzopen kat. Eentje die diep ongelukkig was.
Maar een heldere donkere nacht werd mijn redding.
Terwijl iedereen sliep, kroop ik uit bed en vroeg aan Allah: ‘’Wat heeft deze situatie me te vertellen’’? Wat voor goeds zit hierin wat ik nog niet zie?
Enkele dagen later besloot ik te fietsen naar mijn werk. Onderweg kwam ik een rouwstoet tegen. En het bewustzijn dat me toen bekroop, bezorgde me kippenvel.
Diep vanbinnen hoorde ik mijn gevoel stemmetje me vertellen.
FatimaZohra voor je het weet lig je op je sterfbed en dan garandeer ik je dat je niet zegt: ‘’Wat goed dat je die baan hebt gehouden ondanks dat je je diep ongelukkig voelde’. Volg je hart en verwonder je over dit wonderbaarlijke leven.
Toen ik me dat realiseerde, kwam er een grote glimlach op mijn gezicht.
Dit keer luisterde ik wel naar het lief stemmetje 🙂
Ik stopte met die baan en er ontvouwden zich wegen waarvan ik niet mogelijk hield dat ze er waren❤
En wat betreft het antwoord op de vraag: wat voor goeds zit hierin wat ik nog niet zie? Dat ik vandaag de dag vrouwen mag inspireren en helpen om van die opgejaagde angst naar vertrouwende rust te groeien. Hoe? Ontdek het in de gratis Steun & Faraz inspiratie.